آسمان را دریاب
بعضی وقتا تو عمق خوشبختی ، زندگی یهو زمینمون میزنه . اون وقته که از همه چی و همه کس شاکی می شیم . از زندگی ، آدمای اطرافمون ، خدا . خلاصه تقصیرو به گردن هر کس که زورمون برسه میندازیم . اما هممون غافل از گذشته ایم . این جور وقتا باید برگردیم به گذشته ها باید ببینیم حق کیو خوردیم یا کیو کوچیک کردیم که این طور زمین خوردیم . چی کار کردیم که مستحق زمین خوردنیم اون وقت می فهمیم که نباید اونایی رو که به نظرمون کوچیک میانو زیر پامون له کنیم چون انتقام دنیا اون قدر سخته که وقتد کار از کار گدشت بهمون می فهمونه که چه قدر اشتباه کردیم ... چشمامونو به روی همه چی بستیم ، به روی حقیقت ، زندگی ، محبت و خیلی چیزای دیگه . اصلا به فکر الآنمون نیستیم فقط آینده رو می بینیم . به امید آینده نشستیمو هیچ تلاشی نمی کنیم . اصلا به این فکر کردیم که اگه امروز زندگیمونو نسازیم در آینده اصلا زندگی وجود نداره که بخواد خوب و بر وفق مراد ما پیش بره زندگیمونو به دست زمان سپردیمو هیچ تکاپویی برای بهتر شدن آینده و زندگیمون نداریم . به این نمی گن امید کاذب ؟!! اگه آینده رو می خوایم باید امروزو بسازیم ، باید دست به کار بشیم . اون وقته که امید معنی می ده با عالی کردن امروز آینده هم بر وفق مرادمون پیش می ره . باید چشمامونو باز نگه داریم . به زندگیمون نگاه کنیم . ببینیم تو کدوم راه داریم قدم می زنیم اگه اون راه ما رو به مقصدمون می رسونه ادامش بدیم و اگه مسیرمونو اشتباه انتخاب کردیم ، راهمونو عوض کنیم تا به آینده دلخواهمون برسیم . دنیا شکل جالبی گرفته . این روزها حتی خنده ها و گریه ها هم شده طبق برنامه . چه قدر چیزای تکراری ؟ چه قدر خنده های مصنوعی؟ باید خسته بشیم از این تکرار ها ، طالب نو شدن بشیم و گذشته ای رو که کم کمک داره از خاطراتمون محو می شه دوباره زنده کنیم باید برنامه ها رو چند روزی هم که شده از بین ببریم . جورچین زندگیمونو خراب کنیم و از نو به شکل دیگه ای بسازیم .باید از تکرار خسته بشیم به دنبال تجربه های جدید باشیم . تو دل خطرا بریم دیدمون رو نسبت به خیلی چیزا عوض کنیم خلاصه یه زندگی تازه و متفاوت برای خودمون بسازیم . اون موقعست که خنده هامون یه رنگ تازه می گیره . اون موقع حتی ته گریه هامون هم یه خنده آشنا پیدا می شه و طعم شیرین زندگی رو با تمام وجود می چشیم . به امید آینده ای بهتر . یکی بود یکی نبود . در زمان های خیلی دور یه جنگل سر سبز بود ، یه آسمون آبی ،یه دشت پر از گل ، یه عالمه آدم مهربون و خوش قلب که همه با هم زیر سقف آسمون زندگی می کردن . چرا این جور چیزا رفتن تو قصه ها و رویا های ما ؟ واقعا چرا دیگه آسمون آبی نیست ؟ چرا این روزا جنگل سر سبز ، دشت پر از گل و آدمای مهربون و خوش قلب کم تر یافت می شن ؟ چرا اینا که یه موقع مایه افتخار ما بودن حالا رفتن تو قصه ها ؟ مثل این که فراموش کردیم اون زمان ها خیلی دور نبودن ، جای محبت تو افسانه ها نبود . چرا هیچ کس تو قصه اش نمی گه الآن زیر این آسمون آبی یه آدم خوب و مهربون زندگی می کنه ؟ ما آدما راحت خوشی ها رو از دست می دیم و راحت تر از اون فراموش می کنیم که در زمانی نه چندان دور خوشی ها وجود داشتن . ما آدما راحت فراموش می کنیم اون چیزایی رو که نباید فراموش کنیم . اما همیشه باید بدونیم که هیچ وقت دیر نیست . حالا هم می تونیم دست به دست هم بدیم و رنگ آسمون شهر و دلامونو آبی کنیم . فقط باید ایمان داشته باشیم که جای آسمون آبی توی قصه ها نیست . چه زیباست روزی که آبی آسمونی رو دوباره به دست بیاریم و همه با هم تلاش کنیم که جای آبی آسمونی دوباره توی قصه ها نره ... توی دنیا آدمای مختلفی وجود دارند که هر کدوم دلایی با یه رنگ دارن ؛ دل بعضیا نصفش سیاهه نصفش سفید این جور آدما که جمعیته زیادی از دنیا رو تشکیل می دن از انسانیت و محبت یه چیزایی سرشون می شه ولی باید خیلی مواظب کاراشونباشن تا قسمت سیاه دلشون روز به روز به سفیدی نزدیک تر بشه . دل یه عده دیگه مثل ذغال می مونه اون قدر سیاهه که سخت می شه یه ذره رنگش رو تغییر داد این جور آدما از انسانیت هیچی نمی دونن ، یه ذره محبت توی دلاشون پیدا نمی شه و حتی حاضرن برای رسیدن به اهداف کوچیکشون جون خیلی بی گناه و مظلوم رو بگیرن . این جور آدما یه تلنگر جانانه می خوان تا بفهمن کجای دنیان؛ تازه اون وقته که می تونن تصمیم بگیرن می خوان عوض بشن یا تا آخر عمرشون منتظر باشن ظلم هایی که کردن نابودشون کنه . بعضی دیگه که تعدادشون خیلی کمه دلاشون حتی یه نقطه ی سیاه رو همتو خودش جا نمی ده . این جور آدما هر جایی باشن اثر مثبتی روی اطرافیونشون می ذارن . فقط این جورآدما می تونن طعم شیرین زندگی رو با تمام وجودشون بچشن . وسط این سه تا دسته هم آدمایی هستن . ما باید دل خودمونو نگاه کنیم ، باید ببینیم فاصلمون تا سفیدی چه قدره .اگه دوریم سعی کنیم نزدیک بشیم و اگه نزدیکیم سعی کنیم نزدیک تر بشیم . راستی ما جزء کدوم دسته می تونیم باشیم ؟ زمونه داره عوض می شه و ما آدما هم داریم با این زمونه عوض می شیم . محبتی که توی دلامون جاریه هر روز داره کم رنگ تر می شه . دیگه کم تر کسی پیدا می شه که لذت بوییدن یه گل رو احساس کنه ، کم تر کسی پیدا می شه که قدم زدن توی یه جای آروم و سر سبز بهش آرامش بده ، دیگه کم تر کسی پیدا می شه که دوست داشته باشه به گذشته ها فکر کنه،حتی دیگه آینده هم برای خیلیا معنی نمی ده. زندگی ما آدما داره طراوتش رو از دست می ده . معنای زندگی داره رو به نابودی می ره . داریم خودمونو نابود می کنیم . اینا هم فقط به خواست خودمون بستگی داره . تا نخوایم نمی تونیم به زمان گذشته برگردیم ،نمی تونیم شاد باشیم ، نمی تونیم از زندگیمون لذت ببریم و ارزشی رو که از دست دادیم دوباره به دست بیاریم ، تا نخوایم نمی تونیم دوباره عوض بشیم . باید دوباره رنگ و بوی بهار بگیریم ،باید زندگی از دست رفتمون رو دوباره به دست بیاریم ، باید بخوایم که عوض بشیم ،باید بخوایم که بهار رو دوباره احساس کنیم ، باید از نو شروع کنیم ... دل ما آدما مثل آسمون این شهر تیره و تار شده . شاید خودمون نمی دونیم چه بلایی داره سرمون می یاد . واژه هایی مثل محبت و آرامش دارن تو یاد ها کمرنگ می شن . دیگه کمتر کسی پیدا می شه که معنی واقعی این واژه ها رو بدونه . هر چند که همه ادعاشون می شه . راه چاره ای هم نیست ... ولی نه شاید یه راه باشه آسمون یه تیکس ما یه قسمتشو می بینیم جایی که تیره و تاره . ولی همیشه باید بدونیم تو یه جایی از آسمون هنوز آبی آسمونی معنی می ده . باید دنبال جایی از دلمون بگردیم که آبی باشه و وقتی پیداش کردیم تو اون قسمت ساکن بشیم و سعی کنیم همه ی دلمونو آبی کنیم . اون وقته که معنی محبت و عاطفه رو می فهمیم . اون وقته که می تونیم بگیم آسمون چه زیباست .باید عوض بشیم آسمونو سرمشق زندگیمون قرار بدیم و هر روز صبح با رنگ آبی به جون تخته سیاه دلمون بیفتیم تا شاید یه وقتی این سیاهی پاک بشه باید از همین الآن شروع کنیم ، باید عوض بشیم ...
| قالب ساز طراح قالب |
عاشق شعر و هنر . بالاخص شعر امروز .
